Gece yarılarına kadar mı otururduk biz eskiden..
Zaman akıp giderdi, uykuya yenik düşerdik.
Şimdi düşünmekten uyuyamıyoruz eskisi gibi.
Saçmalıyoruz anlamsız..
Ve özlüyoruz deli gibi…
Arada mesafeler olsa bile, yanımızda hissetmek istiyoruz..
Hayaller kuruyoruz.
Gerçekleşmeyeceğini bile bile hem de!
Sonra üzülüyoruz..
Bir dakika konuşmasak,
Sesini duymasak,
Yıllardır konuşmuyor gibi oluyoruz.
Eskiden böyle özlemezdik biz!
Böyle beklemezdik saatlerce,
Günlerce ve belki de uzun gecelerde..
Belki de beklerdik beklemesine de…
“de” ne olacak bekleriz her birimiz yine..
Sonra bir saat yan yana uyuruz,
Aradaki mesafelere rağmen.
Sanırsın mesafe denen şey yok!
Hiç olmamış.
O kadar saat beklememişsin,
O kadar çok özlememiş gibi…
